Przemyślenia nieudolnej blogerki

Ostatnio dowiedziałam się o sobie-blogerce kilku rzeczy.

Jestem nudna, nijaka, zawistna, zazdrosna, złośliwa, chamska i posiadam co najmniej jedno dziecko, dlatego też idealnie pasuję do profilu przeciętnej blogerki parentingowej.

Podobno jestem też tą, która - zamiast być postępowa - stoi w miejscu.  

Propaguję tylko szczęście.

Piszę o tym, o czym można przeczytać na wielu innych blogach.

Moje dziecko jest produktem, które tu sprzedaję. 

Publikując jego kolejną fotkę, nie przekazuję żadnych emocji. 
Nie szokuję. 
Nie wzbudzam skrajnych emocji. 
Nie wywołuję dyskusji

A tak personalnie już, to:
Mam głupią nazwę bloga. 
Robię beznadziejne zdjęcia, bo nudne, standardowe, takie no rodzinne. Jak do albumu dla babci. Mama, tatuś, dziecko, wózek. Nuda.
Mam bałagan na blogu, wszystko jest porozrzucane, nierówne, kolorowe.  
...

WTF???
Naprawdę???


Tekst Pana K. wcale mnie nie zdziwił.

Przecież Pan K. może wszystko. 
W końcu jest blogerem. Popularnym.

On się zna.

Jego czytają.

On pisze książki na ten temat!
On może oceniać i kształtować blogosferę.
Jemu wolno...
Wolno mu np. wymieniać w swoich tekstach blogi z nazwy, po czym wyiksować nazwy tych, które padają w komentarzach. Wolno mu też zmieniać treść komentarzy, które dostaje, sądząc, że to zabawne... 
Wolno mu pisać o innych blogerach, "podkręcając" im tym samym popularność i oglądalność.

Mało mnie to obchodzi.

Zastanawiam się jednak, jak to z tymi blogami jest. 

Czytając to, o czym pisze Pan K., mam wrażenie, że moja definicja blogowania kłóci się z jego wizją.
 
Od początku założyłam - według niektórych pewnie błędnie - że piszę bloga "ku pamięci". Ot, taka ze mnie sentymentalna idealistka. 
Zapewne 99% blogujących mam zamieściło właśnie taki wpis jako pierwszy. 
Ja również.

Będąc właścicielką swojego bloga, mam prawo decydować o tym, co i kiedy publikuję. Mogę pisać o wszystkim i nie musi to interesować innych.
Mój wybór.

Nie czuję się przez tekst Pana K. dotknięta. Nie mam żalu. Pan K. nawet nie miał pojęcia o moim istnieniu, więc z pewnością nie pisał o mnie wprost.

Co więcej - rozumiem i akceptuję, że to tekst o tych blogerach, którym kariera się marzy. Którzy kokosy zarabiać chcą. Którzy majątek na blogu zbić pragną. Którzy stawiają na ilość, a nie jakość.
Pewnie im takie wskazówki się przydadzą.

Ja na blogu nie zarabiałam,  nie zarabiam i wiem, że zarabiać nie będę. Nie żyję z gratisów i barterów, ale też nie widzę w nich niczego złego. Jeśli ktoś ma na nie ochotę - droga wolna.
Poza tym - ja już teraz wiem, że prawdopodobnie za kilka miesięcy będzie mnie tutaj dużo mniej. Wrócę do pracy - która jest bardzo absorbująca - i nie wiem, czy znajdę w ogóle czas na jakiekolwiek pisanie. Mam nadzieję, że tak.

Czuję natomiast dużą niesprawiedliwość płynącą z tekstu Pana K. Niesprawiedliwość w stosunku do wszystkich mam-blogerek (mam na myśli też siebie), które kariery w blogosferze nie robią i już nie zrobią. Którym na karierze nie zależy. Które piszą z potrzeby serca, z miłości do dziecka, do rodziny.
Nie jest w porządku komentowanie zwykłych blogów rodzinnych epitetami "nudny" czy "nijaki", bo ktoś za tym blogiem stoi. Czyjeś życie - ważne i wartościowe. Można tylko stwierdzić, że te blogi mnie nie interesują. Wtedy nie czytam, nie zaglądam i już. Sprawa załatwiona. Po co od razu tak oceniać? Nie każdy może stać się popularny. Nie każdy tego chce. Nie każdy się nadaje.
  
Nie jestem wyjątkowa (dla innych), ale moje prywatne życie, którego skrawki tutaj opisuję, owszem, są - dla mnie, dla mojej najbliższej rodziny, znajomych. I to nie jest towarzystwo wzajemnej adoracji! Nikogo nie nakłaniam, nie przekonuję do zaglądania tutaj, a mimo to licznik powolutku się kręci, komentarzy przybywa.

Dlatego nadal będę razić w oczy nudą. 
Nadal będę pisać o szczęściu, jakie daje mi bycie Mamą, bo taka szczęśliwa to chyba nigdy w życiu nie byłam. 
Mój blog - o dziwacznej i mało chwytliwej nazwie - nadal będzie zapiskiem naszego codziennego rodzinnego życia, bo takie było moje założenie.
Nadal będę zamieszczać sporo naszych zdjęć (chociaż są tacy, którzy uważają, że to niewłaściwe), bo zakochana jestem w Synku po uszy. Pewnie z biegiem czasu będzie ich coraz mniej, bo szanuję to, że nasze Dziecko dorasta i już teraz wiem, że niedługo będzie potrzebowało większej prywatności.
Nadal nie będę szokować, zaskakiwać. To nie w moim stylu.
I nadal będę nieudolną blogerką, która nie potrafi wyciągnąć kasy ze swojego bloga.

Dalej będę pisać.
I Pan K. będzie pisać. O nas. O innych. A ci inni będą do niego zaglądać, komentować. Machina nie przestanie pracować, a o to właśnie chodzi - o oglądalność przecież! Czyż nie?

:p   

PS. Nie oczekuję wielkiej dyskusji i licznych komentarzy. Po prostu chciałam się wypowiedzieć. Każda opinia na ten temat będzie właściwa, bo każdy ma prawo do swojego zdania.